Abelard ve Heloise

Kusaktan kusaga aktarilan destanlasmis ask öyküleri hep dokunaklidir. Abélard ile Héloïse’in 12. yüzyilda, Fransa’da yasadiklari da iste böyle öykülerden biri. Tipki Leyla ile Mecnun, Ferhat ile Sirin ya da Romeo ve Jülyet gibi onlar da amansiz bir kaderin pençesine düsüp asklari yüzünden aci çeken iki kisi. Engelleri asamayip ömürlerini hüzne ve istiraba baglayanlardan. Bu kez iki sevdaliyi ayiran ailevi ve dinsel engellere ragmen kapandiklari manastirlardan birbirlerine yazdiklari mektuplar aralarindaki bagin gücünü günümüze kadar ulastirmayi basardi. Latince yazilmis olan bu mektuplar 16. yüzyildan itibaren çesitli dillere çevrilip yayimlaninca Ingiliz yazar ve ozan Ronald Duncan’in da dikkatini çekti. Duncan çaginin ötesinde önem tasiyan bir din bilimci, düsünür ve ozan olan Abélard ile yasadigi dönemin kadinlarinda pek rastlanmayan bir kültüre, egitime, toplumsal bilince ve duyarliliga sahip Héloïse arasindaki yazismalari siirsel bir dille yeniden kaleme almis. Acikli mi? Evet. Etkileyici mi? Çok. Benzersiz mi? Hayir. Hatta “Bazi seyler hiç degismiyor” dedirtiyor insana